Περίπου 10 μέρες πριν τον αγώνα και ενώ είχε ξεκινήσει μία εγρήγορση προετοιμασίας προκειμένου όλη η ομάδα να εμφανιστεί ετοιμοπόλεμη στο επερχόμενο πρωτάθλημα που διοργανώνει η core και ακούει στο όνομα Sports Car Open, έπεσε η ιδέα συμμετοχής στον 24ωρο αγώνα του Σπα.
Πολύ γρήγορα τα απαραίτητα αγωνιστικά χέρια βρέθηκαν και τουλάχιστον 3 ζευγάρια οδηγών φάνηκε ότι θα είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή ενώ αρχικά υπήρχαν ακόμα και εφεδρείες οδηγών.
Με συνοπτικές διαδικασίας αποφασίσαμε και το αυτοκίνητο με το οποίο θα συμμετείχαμε και δεδομένου ότι ο αγώνας θα περιελάμβανε μόνο αυτοκίνητα της κατηγορίας GT3 η μεταξύ μας ψηφοφορία ανέδειξε νικητή το audi r8, υπακούωντας σε μία εσωτερική προτροπή “… να μην υστερούμε από αυτοκίνητο”, αφού ομολογουμένως αυτή τη στιγμή και με το υπάρχον bop (balance of performance) το συγκεκριμένο αυτοκίνητο υπερισχύει. Ακόμα και με το έξτρα βάρος των 30kg (λέγε με έρμα) εξακολουθεί να μην υστερεί σε επιδόσεις.
Λόγω του σχετικά μικρού περιθωρίου προετοιμασίας σε συνδυασμό και με το ότι το combo έτρεχε σε άλλο πρωτάθλημα από την προηγούμενη, του αγώνα, εβδομάδα η προετοιμασία πήρε πολύ εντατική μορφή θυμίζοντας παλαιότερες εποχές με συνεχόμενα στιντς και ανταλλαγή/καταγραφή εντυπώσεων, καταναλώσεων κτλ.
Μέσα σε αυτό το ρυθμό προετοιμασίας ο χρόνος κύλησε γρήγορα και η μέρα του αγώνα έφτασε. Πρώτο ζευγάρι που θα μοιραζόταν το κάθισμα του οδηγού ήταν οι Νέστορας – Γιάννης που θα οδηγούσαν σύμφωνα με το πρόγραμμα τις πρώτες 8 ώρες.
Εκκίνηση με τον Νέστορα από την 38η θέση και προσεκτικά χωρίς περιττά ρίσκα μετά τις 2 πρώτες ώρες βρισκόμαστε στην 24η. Τη σκυτάλη παίρνει ο Γιάννης και μετά και από το δικό του δίωρο είμαστε 19οι. Η εναλλαγή των δύο συνεχίζεται ακατάπαυστα και μετά από 8 ώρες βρισκόμαστε στη 13η θέση. Είναι η ώρα που τα παιδιά θα πάνε για ξεκούραση και αναλαμβάνουμε εγώ και ο Νίκος να βγάλουμε τη νύχτα μέχρι να μας αλλάξουν ο Γιώργος με τον Λουκά.
Παίρνοντας το αυτοκίνητο από τον Νέστορα στους πρώτους γύρους το άγχος μου είναι μεγάλο και τα χέρια μου βαριά. Χρειάστηκα 4-5 γύρους να βρω τη σιγουριά και τα πατήματα μου και από εκεί και πέρα καταφέραμε μαζί με τον Νίκο όλη νύχτα να διατηρήσουμε τα κεκτημένα. Αλλάζοντας ανά μία ώρα διατηρηθήκαμε στο βαθμό ετοιμότητας που απαιτούσαν οι συνθήκες και τελικά μέχρι το πρωΐ συνεχίζαμε ανάλογα με τον χορό των πιτ να βρισκόμαστε στις θέσεις 13-15.
Μετά από 375 γύρους και περίπου 15 ώρες στα πηδάλια κάθεται ο Γιώργος. Όλα κυλούν ομαλά και στη δική του ώρα και αλλάζουν πάλι με τον Νίκο. Μετά από 41 ακόμα γύρους (416) ο ρυθμός μας έχει ανέβει πλέον λίγο και έχουμε παραχωρήσει μία- δύο θέσεις κρατώντας τη 17η.
Το πλάνο είναι ότι όταν γυρίσουν Νέστορας και Γιάννης θα έχουμε κρατήσει όσο μπορούμε ώστε με το δικό τους πιο γρήγορο ρυθμό να ανέβουν ψηλότερα. Αλλά εκεί στον 416ο γύρο κάτι δε πάει και τόσο καλά…. η έξοδος από την Κ1 είναι οκ με ένα στιγμιαίο γλυστρηματάκι….. στη κατηφόρα πριν την eau rouge όλα καλά… η γραμμή είναι σωστή αλλά εκεί κάτω στη βάση της eau rouge λίγο ξεκολλάει…. στην κορυφή ακόμα η ουρά μοιάζει λίγο ανεξέλεκτη… το πάτημα στο κερμπ είναι λίγο πιο άτσαλο από άλλες φορές…. η ανάσα κόβεται… το ΄χει… το ΄χει (μονολογώ στον εαυτό μου) αλλά όχι… το audi δε μαζεύεται εύκολα… ούτε μόνο του πόσο μάλλον με 30κιλά έρμα …μία …δύο…. και τελικά έρχεται η σφαλιάρα και η μούρη βλέπει τοίχο… τελευταία στιγμή λίγο το γυρνάει και καταφέρνει να μη καρφωθεί με όλα στον τοίχο αλλά παρ’όλα αυτά….
Χάσαμε τα μουτσούνια μας…. δεν υπάρχει μούρη… καπώ – φτερά έχουν πετάξει…. δύσκολες στιγμές…. το αυτοκίνητο φτάνει οδικώς στα πιτ. Περιμένουμε όλοι να δούμε σε τι κατάσταση είναι το αυτοκίνητο. Ο Νίκος σε μία προσπάθεια να μιλήσει φτύνει λίγες λέξεις “το τιμόνι ήταν ίσιο, το αυτοκίνητο πήγαινε μία χαρά αλλά δεν είχε τελική”…
Όλοι μας έχουμε περάσει από παρόμοια κατάσταση και μπορούμε να καταλάβουμε πως νιώθει “ο ένοχος” εκείνες τις στιγμές…
Δεκαεννέα ( 19 ) λεπτά επισκευές και περιμένουμε… δεν ωφελούν τέτοια ώρα οι κουβέντες. Τα λεπτά περνάνε και ο Νικόλας βγάζει τη πίκρα του με εμάς σε ρόλο παρηγορήτρας “αυτά συμβαίνουν… “… οι επισκευές ολοκληρώνονται… ξανά στη πίστα…
Μετά από ένα – δυό γύρους ξέρουμε…. το αυτοκίνητο είναι οδηγήσιμο αλλά λίγο πιο αργό σε ρυθμό χάνοντας χιλιόμετρα στις ευθείες, ενώ έχουμε πέσει 29οι γενικής. Τον Νίκο τον αλλάζει ο Λουκάς και εν τω μεταξύ γυρνάνε και Νέστορας – Γιάννης. Αναλαμβάνουν εκείνοι. Είναι λίγο βαριά η ατμόσφαιρα. Όχι παρά πολύ αλλά με εκείνο το “κρίμα” στα χείλη.
Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η περιγραφή αυτού του αγώνα. Προσπαθήσαμε, αγγίξαμε κάτι καλό, δε μπορέσαμε…. καλησπέρα σας .
Αλλά δε θα τελειώσει. Γιατί για το υπόλοιπο του αγώνα πραγματικά προσπαθήσαμε. Δε θυμάμαι άλλη φορά που να έχουμε προσπαθήσει τόσο σκληρά να κερδίσουμε τη 26η θέση αντί για την 27η. Δε ξέρω που βρήκαμε μέσα μας το κουράγιο να αγωνιστούμε με τέτοιο σθένος από εκεί και μετά. Το σίγουρο είναι ότι το κατά χάρηκα και αν δεν ήξερα σε ποια θέση βρισκόμασταν θα υπέθετα ότι παλεύαμε για τη νίκη.
Πέραν της λύπης και του “κρίμα” για την άτυχη στιγμή μας, συναισθηματικά γέμισα από την ομαδική προσπάθεια από εκείνο το σημείο και μετά προκειμένου να κερδίσουμε ότι περισσότερο μπορούσαμε. Κατ αρχήν Νέστορας – Γιάννης κατάφεραν να κινούνται αξιοπρεπώς για τα δεδομένα εκείνης της ώρας ενώ από την άλλη ο υπολογισμός σε καύσιμα μέχρι το τέλος του αγώνα ήταν σε επίπεδο λίτρου αξιοποιώντας και εκμεταλλευόμενοι τα πάντα.
Τελικά δε καταφέραμε να αντισταθούμε στη πίεση των αντιπάλων και τερματίσαμε στην 27η θέση. Μία θέση που στα χαρτιά μπορεί να μη σημαίνει τίποτα απολύτως αλλά θεωρώ πως σε όσους την κατέκτησαν συμμετέχοντας άφησε μία … πικρή γλύκα ή καλύτερα μία γλυκιά πίκρα.
Για άλλη μία φορά , για άλλον έναν αγώνα με τιμά που είμαι μέλος αυτής της ομάδας που δια πυρός και σιδήρου αντιστέκεται και αντιμετωπίζει πάντα τις καταστάσεις. Ακόμα κι αν το τελικό αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική μας δυναμική.
Ευχαριστώ.
Υ.Γ.
Όλα τα παραπάνω παίρνουν τελείως διαφορετική διάσταση αν αναλογιστεί κανείς ότι στο συγκεκριμένο αγώνα η συντριπτική πλειοψηφία ομάδων/οδηγών έκλεψε κατά κόρον. Εκμεταλλευόμενοι μία αδυναμία του κώδικα και την ανοχή των διαχειριστών του σιμ, οι περισσότεροι εξευτελίστηκαν επιτρέποντας στους εαυτούς τους την υιοθέτηση αγωνιστικών γραμμών μη επιτρεπτών και διευρύνοντας τα όρια της πίστας κατά το δοκούν, με κόστος απλά να πέσουν οι αγωνιστικές τους άδειες 3-4 κατηγορίες κάτω. Υπενθυμίζω ότι στον πραγματικό αγώνα παρόμοιες συμπεριφορές τιμωρήθηκαν με ποινές S&G.
Εμείς ως ομάδα αρκεστήκαμε στο να μη διακινδυνεύσουμε να καταστραφούμε προκειμένου να μη πάρουμε offtrack αλλά σε καμία περίπτωση δεν υιοθετήσαμε αντικανονικές αγωνιστικές γραμμές ή εκμεταλλευτήκαμε επί σκοπού κομμάτια εκτός των ορίων της πίστας.
by Andy Perrs
