Άλλος ένας αγώνας πέρασε στην ιστορία. Τελικός απολογισμός 4η θέση. Κοιτώντας όμως μόνο τον αριθμό 4 δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι κρύβεται από πίσω…

Κατ αρχήν η συμμετοχή στο συγκεκριμένο γεγονός αποφασίστηκε κυριολεκτικά τη τελευταία στιγμή και εκτός οποιουδήποτε προγράμματος. Μόλις 3 μέρες πριν τον αγώνα έπεσε η ιδέα και μία ώρα μετά ήταν ήδη αποφασισμένο. Δε φόβισε κανέναν το αγωνιστικό τεραίν . Δε φόβισε κανέναν ούτε το γεγονός ότι κάποιοι στη συγκεκριμένη πίστα δεν είχαν κάνει ούτε μέτρο. Όμως τα στάνταρτς της ομάδας δεν επιτρέπουν προχειρότητες – τουλάχιστον όσο είναι ανθρώπινα δυνατόν – επομένως το εγχείρημα είχε βαθμό δυσκολίας 11 σε κλίμακα 1-10. Όλα τα παραπάνω ήρθε να τονίσει το γεγονός ότι από άποψης συμμετοχής μπήκαμε σε μία λίστα αναμονής όντας 6οι σε σειρά προτεραιότητας. Επομένως έπρεπε να τα δώσουμε όλα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μπορεί να ήταν απλά μάταιο.

Η πίστα…..επίσημα “mount panorama”….ανεπίσημα “Το βουνό”. Μπορεί κανείς να γράψει πολλά για αυτή τη πίστα. Όλα όμως καταλήγουν στο ότι είναι μία αγωνιστική διαδρομή χαραγμένη μέσα σε ένα βουνό με άπειρες ανωμαλίες σε όλο της το μήκος, στροφές ανάποδης κλίσης, δύο πολύ μεγάλες ευθείες και το μοναδικό κομμάτι του βουνού που όσο το ανεβαίνεις και το κατεβαίνεις πιάνεις τον εαυτό σου να κρατάει την αναπνοή του. Πολύ στενό, πολύ δύσκολο με το αυτοκίνητο να γλύφει κυριολεκτικά μπαριέρες και πινακίδες και σε κάποια στιγμή ακόμα και ένα αυτοκίνητο να μοιάζει πολύ φαρδύ….

Τρεις μόλις μέρες έπρεπε να συμπεριλάβουν γνώση πίστας και σταθερότητα σε μία διαδρομή που κάποιοι τη τρέχουν μία ζωή και δεν έχουν καταφέρει να γευτούν τη χαρά οποιασδήποτε διάκρισης ή ακόμα και τερματισμού. Κάποιοι οδηγοί μπήκαν σε πρόγραμμα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης προκειμένου να αποστηθίσουν διαδρομή, γραμμές, περάσματα, ιδιαιτερότητες και γενικά μέχρι και την εκκίνηση υπήρξε ένας οργασμός προετοιμασίας προκειμένου να εμφανιστούμε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι γινόταν.

Τελικά μία μόλις μέρα πριν τον αγώνα μπήκαμε επίσημα στις συμμετοχές. Τα χαμόγελα που σχηματίστηκαν, γρήγορα πάγωσαν γιατί πολύ απλά “χάσαμε” έναν οδηγό. Μετά από λίγα ακόμα λεπτά επιστρατεύτηκε ο backup οδηγός και το πράγμα έμοιαζε να τσουλάει κανονικά.

Ημέρα αγώνα …. λίγο πριν την εκκίνηση 20λεπτη διαδικασία κατατακτήριων και στους 4 γύρους που συμπεριελάμβανε, ήρθε μία έβδομη θέση. Γύρος σχηματισμού και πράσινο φως. Στη πρώτη στροφή μία θέση κερδισμένη και από την 6η πια πολύ προσεκτικά ώστε αφενώς να φύγουν οι πρώτοι γύροι με το συνωστισμό και αφετέρου να παραμείνουμε κοντά στο γκρουπ των πρώτων. Δυστυχώς λίγο ο ρυθμός που υπολειπόταν των πολύ γρήγορων μπροστινών συνδυασμών λίγο η αποφυγή κάποιων αυτοκινήτων, που είχαν γυρίσει σε δύσκολα σημεία, κυριολεκτικά τη τελευταία στιγμή δημιούργησαν μία απόσταση από το γκρουπ των πρώτων αφήνοντας μας σε ρόλο λαγού να τραβάμε τα αυτοκίνητα που ακολουθούσαν .

Το αυτοκίνητο αλλάζει χέρια από οδηγό σε οδηγό και όλα δείχνουν να δουλεύουν κανονικά. Ελάχιστες αναίμακτα επαφές και κάθε οδηγός αποδίδει τα μέγιστα. Η μέση του αγώνα μας βρίσκει να εναλλασσόμαστε μεταξύ 4ης και 5ης θέσης ανάλογα τα πιτ κερδίζοντας όμως συνεχώς χρόνο από τους αντιπάλους. Αλλά είπαμε βουνό είναι αυτό …δαγκώνει …κι όταν δαγκώσει το σημάδι είναι από εκείνα που μένουν και πονάνε … Κάπου εκεί ανάμεσα στην 6η και 7η ώρα και το αυτοκίνητο που μας ακολουθεί κολλημένο πίσω μας έρχεται η κακιά στιγμή… κακιά…ανατριχιαστική και με διάρκεια αφού το πράμα ξεκόλλησε μαζεύτηκε ξαναξεκόλλησε και τελικά το φλερτ με παρακείμενη μάντρα του ‘κατσε μία χαρά. Του ‘κατσε εκείνου και μούδιασε εμάς. 11 λεπτά….χάλασε λίγο η ψυχολογία..εντάξει έχει διάρκεια ο αγώνας και δεδομένου ότι και άλλοι συνδυασμοί πριν από εμάς είχαν στιγμές και ζημιές δεν είναι απόλυτη καταστροφή. Αλλά μας πήραν τη μπουκιά απ ‘το στόμα ή μάλλον τους τη δώσαμε μόνοι μας και πονάει….

Ξανά στη πίστα λοιπόν με το θηρίο πια λαβωμένο…υστερεί σε τελική και οι χρόνοι έχουν ανέβει λίγο και προσπαθούμε να διαχειριστούμε τη κατάσταση. Μία δύο ώρες μετά έχει γίνει εμφανές ότι σε βάθος χρόνου κινδυνεύουμε να χάσουμε άλλη μία θέση καθώς η ομάδα που μας ακολουθεί κινείται συνέχεια σε ρυθμό κατατακτηρίων κόβοντας από 4 δευτερόλεπτα και πάνω ανά γύρο. Είναι μεν 2 γύρους πίσω αλλά οι υπολογισμοί δείχνουν πως προλαβαίνουν.

Τελικά πρόλαβαν. Όσο πέρναγε η ώρα η κατάσταση χειροτέρευε. Δε μας έσωσε ούτε η απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσουμε γύρω στο μισό λεπτό μένοντας με χρησιμοποιημένα ελαστικά για τα τελευταία περίπου 45 λεπτά. Κρατούσαμε μέχρι 4 γύρους πριν το τέλος, τη τρίτη θέση του αγώνα ..παλέψαμε όσο μπορούσαμε αλλά τελικά τη χάσαμε.

Σαφώς η πίκρα του “μπορούσαμε” κυριάρχησε τις πρώτες ώρες μετά τον τερματισμό. Ακόμα και μία παρεξηγηση κατά τη διάρκεια υπεράσπισης της θέσης έκανε τη διάθεση ακόμα χειρότερη. Σήμερα όμως …την επομένη του αγώνα …τώρα που τα φώτα έσβησαν και το αίμα κρύωσε…τώρα κοιτώντας πίσω βλέπεις την επίδοση και συνειδητοποιείς με φρέσκια ματιά τη σημασία της.

4 οδηγοί….οι 2 χωρίς ούτε ένα μέτρο στην πίστα 3 μέρες πριν τον αγώνα…ο τρίτος με μόλις 10 γύρους προετοιμασία λόγω εκτάκτων επαγγελματικών υποχρεώσεων ( ουσιαστικά απροετοίμαστος ) κινηθήκαμε ο καθένας στο όριο του. Τερματίσαμε έστω και με πληγωμένο αυτοκίνητο στη αντικειμενικά καθόλου κακή 4η θέση. Προσπαθήσαμε, παλέψαμε και δε το παρατήσαμε στιγμή.
Έχει σημασία να ξέρεις ότι πάλεψες , ότι έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου και ότι τελικά κατάφερες να διακριθείς σε μία πίστα που της αρέσει πολύ να τρώει τα παιδιά της. Κι εσύ της ξέφυγες με απλές γρατζουνιές.