Τρίτη 13 Μαρτίου… 2 μέρες μετά. Μάταια ψάχνω να βρω τα αποτελέσματα του Σαββάτου. Μάταια ψάχνω να βρω που πήγαν 12 ώρες αγώνα. Σβήστηκαν, δεν υπάρχουν πουθενά καταχωρημένα, σα να μην έγιναν ποτέ. Τόσο απλά.
Όμως όχι. Η απογοήτευση είναι περισσότερο από μεγάλη και ξέρω πως όλοι στην ομάδα – άλλος πολύ άλλος λίγο – είναι σοκαρισμένοι, θυμωμένοι, απογοητευμένοι.
Όμως όχι. Δε μας αξίζει αυτό. Μπορεί το σύστημα και το σιμ να κατέρρευσε όμως εμείς είμασταν εκεί. Εμείς σαν οντότητες. Εμείς μία ομάδα ζωντανών ανθρώπων. Είμασταν εκεί.
Είμασταν εκεί κάθε βράδυ επί 10 μέρες δίνοντας τα πάντα στη προετοιμασία. Ψειρίζοντας ξανά και ξανά και ξανά το σετ. Κάθε βράδυ για τους περισσότερους ή ακόμα και σε απαγορευτικές ώρες για τους ζώντες σε διαφορετικές χρονικές ζώνες ή ηπείρους. Είμασταν εκεί.
3 ομάδες και 10 άνθρωποι. Κάναμε και δοκιμαστικά. Ναι κάναμε…αλήθεια !! Κι αυτά μας έφεραν να ξεκινάμε όλες οι ομάδες ψηλά στη κατάταξη στα ανάλογα πουλ η καθεμία.
Στο δεύτερο πουλ η ομάδα GT3 που εκκίνησε 3η. Στο τρίτο πουλ η ομάδα GTE που εκκίνησε 2η και στο ένατο πουλ η άλλη ομάδα GTE που εκκίνησε 4η.
Στο τρίτο πουλ και με τη Φερράρι κατηγορίας GTE στη σχάρα εκκίνησης στήθηκε ο Βασίλης. Προσεκτικά και παραχωρώντας από την εκκίνηση τη δεύτερη θέση, αφού ήταν απολύτως περιττό να πάρουμε οποιοδήποτε ρίσκο με 12 ώρες αγώνα μπροστά μας, είχαμε σχηματίσει ουσιαστικά ένα γκρουπ τριών αυτοκινήτων που σταδιακά ξεμάκραιναν από τους υπόλοιπους. Κόντευε να συμπληρωθεί η πρώτη ώρα αγώνα όταν ήρθε η πρώτη αποσύνδεση και το αποτέλεσμα ήταν από τρίτοι να πέσουμε 15οι 2 γύρους πίσω από όλα τα αυτοκίνητα της κατηγορίας.
Παρά το γεγονός ότι οι σέρβερ έδειχναν ετοιμόρροποι και γενικά έπεφτε κόσμος – και απ ότι μαθαίναμε όλη αυτή την ώρα όχι μόνο στο δικό μας σέρβερ – το να είσαι τρίτος και ξαφνικά σε μία στιγμή 15ος και 4 λεπτά πίσω είναι βαρύ.
Μετά την επανασύνδεση και το αναγκαστικό πρώϊμο πιτ, στο πηδάλια ο Γιάννης. Καταιγιστικός, προσεκτικός αλλά παίρνοντας και ρίσκα όπου και όποτε μπορούσε μου παρέδωσε τη σκυτάλη 2 ώρες αργότερα. Στο πίνακα της κατάταξης το όνομα μας ήταν στην έβδομη θέση. Η στρατηγική ήταν πολύ απλή στη θεωρία. Τάπα ρυθμός και ταυτόχρονα εξοικονόμηση ενός επιπλέον γύρου. Έμοιαζε με εκείνο το απλοϊκό ζιγκ-ζαγκ του Πελέ στη ταινία «η μεγάλη απόδραση» …απλοϊκά ευφυές αλλά άντε να το κάνεις πράξη.
Τέσσερις ώρες μετά το είχαμε κάνει πράξη. Είμασταν πλέον τρίτοι. Η διαφορά μας από τους δεύτερους στο 1 λεπτό και λίγο ακόμα. Δε ξέρω πως το είχαμε καταφέρει. Θυμάμαι μόνο ότι τις τελευταίες 4 ώρες που οδηγούσα έπεισα τον εαυτό μου να ξεχάσει θέσεις και διαφορές και συγκεντρώθηκα απλά στο να έχω ένα συγκεκριμένο γρήγορο ρυθμό και την κατάλληλη κατανάλωση ώστε να βγαίνει ο έξτρα γύρος κάθε φορά. Παρά το ότι 2 φορές στο ίδιο σημείο χρειάστηκε να βγω στα χορτάρια για να αποφύγω τη καταστροφή από αυτοκίνητα που είχαν γυρίσει μπροστά μας και χάνοντας κάθε φορά από 7-8 δευτερόλεπτα, παρά το λάθος μου που οδήγησε σε έναν τετ α κε στοιχίζοντας άλλα 10 δευτερόλεπτα, η προσπάθεια είχε αποδώσει καρπούς.
Εν τω μεταξύ ο Βασίλης είχε γυρίσει έτοιμος να αναλάβει. Η αλλαγή έγινε κανονικά και η επόμενη ώρα κύλησε στο ίδιο μοτίβο. Αλλαγή με τον Γιάννη και η διαφορά μετά από μία ώρα ακόμα έχει μικρύνει κι άλλο. Πλέον μετά από διάφορες μικρό καθυστερήσεις που έχουν μεσολαβήσει είμαστε 2,5 δεύτερα πίσω από τη Τρίτη θέση και 50 από τη δεύτερη. Μένουν 2,5 ώρες αγώνα και όλα είναι ανοιχτά.
Μπαίνει ο Γιάννης στα πιτ για αλλαγή και ….. Βατερλώ!! Η αλλαγή δεν έγινε ποτέ. Κόλλησαν τα πάντα. Ούτε ο Βασίλης ούτε εγώ μπορέσαμε ποτέ να μπούμε. Βασανιστικά περιμέναμε να βγει, να μπει, να επανεκκινήσει τον υπολογιστή, να ξαναμπεί για να ολοκληρωθεί επιτέλους κάποτε το πιτ και να συνεχίσει. Οκτώ χαμένα λεπτά…. Πίσω …κάπου 10οι…. Και μέχρι το τέλος αναγκαστικά στα πηδάλια ο Γιάννης. Τερματίσαμε νομίζω 7οι. Δεν έχει σημασία.
Σε έναν αγώνα που ως άνθρωποι, ως ομάδα κάναμε την υπέρβαση τελικά μας νίκησε η ανεπάρκεια της πλατφόρμας, του σιμ. Η ανεπάρκεια και η προχειρότητα που κάποιοι αντιμετωπίζουν το κόπο, τη προσπάθεια, το χρόνο και τις θυσίες τόσων ανθρώπων.
Στο ίδιο μοτίβο η άλλη GTE ομάδα από το πουλ 9 και ενώ ήταν επίσης σε υψηλή θέση 6,5 ώρες μετά την εκκίνηση είχε μία αποσύνδεση και την ατυχία να μην χαθεί το αυτοκίνητο από τη πίστα πριν γίνει ακυβέρνητο σμπαράγλια σε κάποια μάντρα. Ήταν τόση η ζημιά που απλά το παράτησαν.
Η ομάδα GT3 από την άλλη γεύτηκε τη πίκρα της εγκατάλειψης όταν 9 ώρες περίπου μετά την εκκίνηση και ενώ ήταν πρώτοι στη κατηγορία σε κάποιο ντουμπλάρισμα η απροσεξία των αντιπάλων οδήγησε σε επαφή και τελικά στη καταστροφή.
Μοιάζει κάποιες φορές τόσο μάταιο. Τόση προσπάθεια, κόπος, ενέργεια, θυσίες στις προσωπικές μας ζωές να κρίνονται από τεχνικές αστοχίες. Όταν μάλιστα αυτές είναι επαναλαμβανόμενες η πίκρα συνοδεύεται και με αγανάκτηση και το μένος στρέφεται στους διοργανωτές και υπεύθυνους.
Όμως δε μας αξίζει. Άσχετα τι γράφει τελικά ο πίνακας κατάταξης, άσχετα αν ο αγώνας υπάρχει κάπου ως αρχείο ή είναι απλά σα να μην έγινε ποτέ, το σίγουρο είναι πως δε μας αξίζει. Είναι ακόμα νωπό και η πικρία και απογοήτευση έκδηλες αλλά εμείς είμασταν εκεί.
Τρεις ομάδες, δέκα άνθρωποι. Τα δώσαμε όλα . Προσπαθήσαμε να ορίσουμε τη μοίρα μας και σε ότι αφορά το ανθρωπίνως δυνατόν υπερβάλαμε εαυτόν.
Αυτό μένει. Αυτό αξίζει. Αυτό είμαστε. Αυτό είναι δικό μας και δε μπορεί να μας το στερήσει καμία ανεπάρκεια καμίας πλατφόρμας.
Με χορηγούς και αρωγούς τους
OMEN by HP
Pallas Parts
Συνεχίζουμε…
by Andy Perrs
Tuesday, March 13… 2 days after the race. In vain, I’m trying to find the results of Saturday’s race. In vain, I’m trying to find where did 12 hours of racing go. They are nowhere to be found, nowhere registered, like it never happened. Simple as that.
But in vain… The disappointment is more than enough and I know for fact, everyone in the team – others more than others – are shocked, angry and disappointed.
But in vain… We don’t deserve that. The sim is malfunctioning but we were there. Us, as entities. Us, as a group of people. We were there.
We were present every night for 10 days in a row doing everything to prepare for the race. Trying to develop and optimize the setup over and over, again and again.
Every night, for many of us at inconvenient hours, especially for those who live in different time zones and corners of the world. We were there!
10 people in 3 teams. Starting with qualifying. Yes, we did that too… fact! That is the reason we managed to start at the front of the grid in each team’s respected pool.
At pool 2, the GT3 team started 3rd. At pool 3, the GTE team started 2nd and at pool 9 the other GTE team started 4th.
At pool 3, driving a Ferrari GTE, Vasilis was all set-up and ready to fight. Careful start, giving up the second place since the beginning of the race as it was absolutely unnecessary to take any risk with 12 hours of racing to unfold in front of us, we managed to form a group of three cars that gradually faded away from the rest of the field. A few laps before the end of his stint and after having driven for about an hour the first unlucky incident found its way towards us. Vasilis had a connection problem with the result of being disconnected from the server. The third place became 15th with a time loss of 2 laps, behind all the cars in our category.
Despite the fact that the servers seemed fragile and, in general, other people were disconnecting too – and from what we heard, not only in our server but in others too – being third for almost an hour and in a blink of an eye, you drop to 15th and 4 minutes behind, is a lot to bear with.
After reconnecting and forced to pit early, it was Giannis’ time. Brisk, cautious but a fighter whenever and wherever he could, he gave the baton to me 2 hours later. At the ranking table our team was in 7th place. The strategy was very simple in theory. The best pace possible and saving an extra lap at the same time. It seemed like Pellè’s simple zig-zag dribble in the movie “The Great Escape”… It seems simply simple, but impossible to replicate.
Four hours later, we had managed. We were now third. The difference between us and the second place was a minute and some. I don’t know how we did, but we did it. I only remember that in the last 4 hours that I was driving, I persuaded myself to forget places and intervals and simply concentrate on having a certain pace and a proper fuel consumption so that we could do one extra lap. Despite the fact that I had to drive twice over the grass in the same corner to avoid the cars that had spun in front of us with a time loss of 7 to 8 seconds each time, and me spinning once that led to another 10 seconds loss, the effort had paid off.
Meanwhile, Vasilis was ready to take over. The driver swap went smoothly and the next hour unfolded into the same pattern, no excitement, no fast heart beatings. Giannis took over and the gap in front had narrowed further after an hour. After several short delays, we were now 2.5 seconds behind the third place and 50 from the second. We still have 2.5 hours of racing and everything is open.
Giannis enters the pit for a driver swap… Disaster!! The swap never happened. Everything was stuck. Neither Vassilis nor I could take the car over. We were tentatively waiting for him to log out, log in, restart the computer, finish the pitstop and continue driving at some point. Eight minutes lost… Back to square one… somewhere at 10th place… Giannis has to drive to the chequered flag. We finished 7th. It doesn’t matter.
In a race that us, as people and as a team, made the overrun, we were finally defeated by the inadequacy of the platform. The inadequacy and the sloppiness that some face the effort, the time and the sacrifices of so many people.
On the same pattern, the other GTE team, while being 7th on the grid after 6.5 hours of racing, a connection problem combined with the misfortune not to fully disconnect from the server forced the car to end up driverless and on full speed in a barrier. It was so much the damage that just abandoned the race.
The GT3 team, on the other hand, tasted the bitterness of retirement from the race 9 hours after the green lights. While being 1st in their category and during a overtake maneuver, the inexperience of their opponents combined with a netcode issue led to contact between the cars and ultimately to disaster.
It sometimes seems so pointless. So much practice, effort, energy and sacrifices in our personal lives are overshadowed by technical failures. When these are repetitive, bitterness is accompanied by indignation, and the wrath is targeted to the developers of the sim.
But we are not worth it. Regardless of what the ranking board says, regardless of whether the race is registered somewhere in the records or it is like it never happened, the fact is that we are not worth it. It’s still fresh and bitter and disappointing, but we were there.
Three groups, ten people. We gave everything we could. We have tried to define our fate and in terms of humanity we have exceeded ourselves.
That’s what it is, that’s what worths it. That’s who we are. This is ours and no one can take that away from us despite any deficiencies of any platform.
As always, a shout-out to our sponsors that support our efforts
OMEN by HP
Pallas Parts
by Andy Perrs
