Debrifieng by Andy Perrs
Τρίτη πρωϊ… Ο αγώνας έχει τελειώσει πριν από 40 ώρες περίπου… Οι σφυγμοί ακόμα δεν έχουν γυρίσει σε εντελώς φυσιολογικούς ρυθμούς… η ζωή και οι υποχρεώσεις τρέχουν και αποσυντονίζουν τις σκέψεις αλλά στο διάστημα όλων αυτών των ωρών τα flashback είναι συνεχή. Εικόνες από την οδήγηση, είτε τη δική μου είτε των υπολοίπων, περνάνε συνέχεια μπροστά από τα μάτια μου… αριθμοί… γυρολόγια… που χάσαμε… πόσο… γιατί…
Αλλά ας τα βάλουμε όλα σε μία σειρά προσπαθώντας να περιγράψουμε όλο τον αγώνα.
Μετά τη διαδικασία των κατατακτήριων ξεκινήσαμε στη 39η θέση ανάμεσα σε 60 συνδυασμούς. Σε έναν τέτοιας διάρκειας αγώνα δεν έχει μεγάλη σημασία η θέση εκκίνησης όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα αλλά είναι απολύτου κομβικής σημασίας σε ότι αφορά τις συνθήκες που θα συναντήσει ο οδηγός ειδικά στην εκκίνηση/πρώτους γύρους/πρώτες 1-2 ώρες του αγώνα.
Αποφασίσαμε τον αγώνα να τον ξεκινήσω εγώ. Είναι πολύ παράξενη η ψυχοσύνθεση μου στις εκκινήσεις τέτοιων αγώνων. Είναι ένας συνδυασμός άγχους που ξεπερνάει τα κόκκινα μαζί με μία προσπάθεια αυτοσυγκράτησης και τα αντανακλαστικά στο απόλυτο όριο. Ολόκληρος στη τσίτα, που λέμε, και κλασσικά εκείνες τις στιγμές μου φταίνε όλα.
Τα δευτερόλεπτα για το γύρο σχηματισμού κυλούν αργά σε αντίστροφη μέτρηση και τελικά ο γύρος σχηματισμού ξεκινάει αργά και προσεκτικά από όλους. Στρίβουμε και τη La Source και στη κατηφόρα πριν την Eau Rouge εκκίνηση… προσεκτικά… μπροστά μας είναι 38 αυτοκίνητα και ποτέ δε ξέρεις τι θα γίνει σε ένα ακούμπημα… πίσω μας σχεδόν άλλα τόσα και ο καθένας ικανός να βουτήξει… Προσοχή… Οι πρώτες στροφές περνάνε βασανιστικά αλλά αναίμακτα… 2ος γύρος… στο ευθειάκι πριν τη Rιvage κάτι δε πάει καλά… η κίτρινη σημαία έχει ανάψει… όλα προειδοποιούν κίνδυνος, ακουμπάω τα φρένα όσο μπορώ πιο απαλά να ανάψουν τα πίσω στοπ μου… να προειδοποιήσω όσους ακολουθούν… ακόμα δε βλέπω παρά μόνο στοπ αναμμένα… φτάνοντας να στρίψω δεν υπάρχει άσφαλτος διαθέσιμη, γυρισμένα αυτοκίνητα παντού, πολλά από τα οποία κινούνται προσπαθώντας να επανέλθουν στη σωστή πορεία… Xάος… σκέφτομαι ότι αν φρενάρω πολύ απλά να με κάνουν σουβλάκι οι επερχόμενοι… Aριστερά έχει μεγάλη αμμοπαγίδα, αφήνω τελείως τα φρένα και βουτάω εκεί μέσα… δε πρέπει να διαταράξω την ισορροπία εκεί μέσα, το αυτοκίνητο χοροπηδάει ολόκληρο, προσπαθώ να το αφήσω να ρολλάρει… κάποιος έρχεται κατά πάνω μου… πιο αριστερά ακόμα… Eκεί στο βάθος δεξιά είναι η άσφαλτος πάλι, χαράζω πορεία… υπομονή να πατήσουν όλοι οι τροχοί στην άσφαλτο, μη το χαλάσουμε τώρα στο τέλος. Άσφαλτος… γκάζι… προσοχή φτάσαμε ήδη στη Pouhon και τα λάστιχα είναι γεμάτα χώματα, υπομονή μερικές στροφές ακόμα να καθαρίσουν. Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει, που βρίσκομαι…
Πόσο μπορεί να διαρκέσουν μερικές στιγμές άραγε; Μαθηματικά πάντα το ίδιο αλλά ουσιαστικά ή βιωματικά αν θέλετε, πάρα πολύ…
Σε αυτό το πρώτο στιντ προσπαθώ να μην υπερβάλλω, κάπου πλησιάζω αργότερους οδηγούς και περιμένω υπομονετικά τις ευκαιρίες να περάσω με ασφάλεια, κάπου με πλησιάζουν γρηγορότεροι και προσπαθώ να αντισταθώ χωρίς να το παρακάνω. Ένα BMW που με πιέζει αρκετούς γύρους βουτάει από την εξωτερική στο Bus Stop, με γλύφει… γυρνάει… χάνεται… Συνεχίζουμε… Μετά τη πρώτη ώρα ζητάω αλλαγή, αντέχω δεν είναι εκεί το θέμα αλλά η αίσθηση μου, μού λέει ότι ένα undercut σε συνδυασμό με τη ταχύτητα του Νέστορα θα μας ωφελήσει αρκετά. Pit stop και είμαστε καπου 24οι.
Η αίσθηση μου επιβεβαιώνεται … ο ρυθμός του Νεστορα είναι αρκετά καλύτερος από τον δικό μου και το undercut μας δίνει τουλάχιστον 3 θέσεις …συνεχίζουμε … όλα πάνε καλά …το αυτοκίνητο αλώβητο… οι εναλλαγές μεταξύ εμένα και του Νέστορα συνεχίζονται μέχρι τις 1 μετά τα μεσάνυχτα… Εκείνη τη στιγμή έχουμε ανέβει στην 9η θέση …
Ακολουθούμε διαφορετική στρατηγική από τους υπόλοιπους. Mπαίνουμε λίγο μετά την ώρα για πιτ με περιθώριο κάθε φορά 2-3 γύρων ακόμα… αλλά μας έχει βγει… Δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι όμως, το έχει αναλάβει ο Νίκος κυρίως και αυτό μου αρκεί.
Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης. Λουκάς, Κώστας, DJ, θα το πάνε μέχρι το πρωϊ. Εγώ θα ξαναγυρίσω κατά τις 7.30-8 και ο Νέστορας λίγο αργότερα. 
Κυλάει και η νύχτα… αναίμακτα… το αυτοκίνητο παραμένει σχεδόν αγρατζούνιστο μετά από 17-18 ώρες… Τα παιδιά έχουν κάνει καλή δουλειά. Ο ρυθμός αγώνα τους είναι λίγο διαφορετικός και αυτό φέρνει και μία μικρή αλλαγή στη στρατηγική αξιοποιώντας και το τελευταίο λίτρο καυσίμου. Μας έχει στοιχίσει λίγο σε θέσεις και έχουμε πέσει 24οι αλλά το σημαντικότερο είναι ότι είμαστε ζωντανοί. Χωρίς πληγές, αξιόμαχοι 100% και με αρκετές ώρες αγώνα ακόμα.
Θα αλλάξω τον Λουκά αλλά μία ξαφνική αδιαθεσία μας στοιχίζει 2 λεπτά μέσα στα πιτ. Ευτυχώς ο Λουκάς παρ’ ότι άυπνος είναι σε θέση να συνεχίσει υπερβάλλοντας εαυτόν. Η αλλαγή γίνεται την επόμενη ώρα και σε εκείνο το πρώτο στιντ της ημέρας, στρίβοντας τη la source το αυτοκίνητο αλλάζει πορεία και αντί για δεξιά στρίβει αριστερά….Φρενάρω … παγώνω …ευτυχώς εκεί υπάρχει πολύς χώρος και ζημιά δε γίνεται …το τιμόνι μου όμως δεν ανταποκρίνεται …μιλάω στο teamspeak και δε παίρνω απάντηση… Συνειδητοποιώ τι έχει γίνει …πανικός… βγάζω το ρεύμα της τιμονιέρας ( γιατί είναι το κοντινότερα προσβάσιμο )..το ξαναβάζω …η τιμονιέρα καλλιμπράρει …μιλάω …με ακούνε …δοκιμάζω ταχύτητες αλλάζουν…ξεκινάω διστακτικά …στρίβω 2-3 φορές δοκιμαστικά…. όλα δείχνουν να δουλεύουν … χάθηκε άλλο 1.5 λεπτό…αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί… Επιφυλακτικά 1-2 γύρους να σιγουρευτώ ότι όλα δουλεύουν και να ηρεμήσω …
Έρχεται και ο Νέστορας σε λίγο… ορεξάτος αλλά ανήμπορος να κερδίσει κάτι μετά από τόσο χάσιμο χρόνου… Εναλλασσόμαστε μέχρι το τέλος του αγώνα …το 24 έχει γινει 29 και σιγά σιγά μειώνεται και πάλι… Μοιάζει η 20η θέση να είναι το ταβάνι μας, ωστόσο τις τελευταίες 4 ώρες καταφέρνουμε να κερδίσουμε άλλες 2 … και τελικά τη τελευταία ώρα κάποια ομάδα μπροστά καταστρέφεται και ο τερματισμός μας βρίσκει στη 17η θέση.
Κάθε αγώνας είναι ξεχωριστός, κάθε φορά τα συναισθήματα είναι δυνατά και διαδέχονται το ένα το άλλο περνώντας από πολλά στάδια. Στο συγκεκριμένο αγώνα μπορεί ο καθένας να νιώσει κάτι διαφορετικό. Άλλος απογοήτευση γιατί έβλεπε μία θέση στη δεκάδα ή στη πεντάδα εφικτή. Άλλος ικανοποίηση γιατί σε ένα comeback στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ένας τρίτος στεναχώρια γιατί δε μπόρεσε να υπερασπιστεί τα κεκτημένα.
Προσωπικά νοιώθω ευχαρίστηση και υπερηφάνεια. Για πολλούς δικούς μου λόγους ενδεχομένως. Επειδή είμαστε εδώ κατ’ αρχήν παρά τις δυσκολίες. Επειδή – άσχετα αν δε το έγραψε ο πίνακας της κατάταξης – δείξαμε τι μπορούμε να κάνουμε. 
Επειδή όλοι απέδωσαν το 100% τους. Για εκείνον τον άυπνο 24 ώρες συντονιστή που – του το είπα και ζωντανά – ίσως η συμβολή του σε όλο αυτό να ήταν μεγαλύτερη από όσους οδηγήσαμε. Γιατί μετά από πολύ καιρό ένας αγώνας μας πήγε σε γενικές γραμμές καλά – παρά τις μικρές ατυχίες – και τον ευχαριστήθηκα . Επειδή μετά από 24ώρες ταλαιπωρίας κανείς δεν ήθελε να βγει από το teamspeak και όλοι εξακολουθούσαμε να ζούμε ένα αγώνα που είχε μόλις τελειώσει ( εκεί που άλλες φορές η κούραση νικούσε και εξαφανιζόμασταν σε χρόνο dt ) . Επειδή, ότι τελικά πετύχαμε, ήταν αποτέλεσμα ενός άψογου συντονισμού τόσων ανθρώπων και κυρίως ένα αποτέλεσμα ομαδικό.
Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στο καθένα. Στον Νέστορα, στον Κώστα, στον Λουκά, στον Ανδρέα ( DJ ) , στον Νίκο, στον Χρήστο.
Αφιερωμένο, απλά για τα τόσα χιλιάδες «επειδή», σε όλους
Tuesday morning… The race ended approximately 40 hours ago… The heartbeat has hardly returned to normal… Life and responsibilities are running in fast forward and swaying the thoughts but in between of these hours, the flashbacks are constant. Continuous pictures from the driving experience; either mines or the others; are passing in front of my eyes… numbers… race pace… where did we lose time… how much… why…
But let’s set things right; trying to describe the whole race from the scratch…
After the qualifications, we started on 39th position amongst 60 teams. In a race with such a duration, starting position is not relevant with the final result but it is absolutely of key importance regarding the conditions that the driver is called to face, especially after the lights go off, the first laps, the first couple of hours of the race.
We decided I would start the race. My emotional makeup is really strange on opening such races. It is a mixture of anxiety that overgoes the red limits, an effort of self-control and reflexes to the maximum. In other words, totally alerted, these classic moments that everything makes me antsy…
The seconds, before the formation lap, are passing by so slowly, counting backwards, the formation is under way… the formation lap is happening, slowly and carefully from everyone, 38 cars in front of us, you will never know what is going to happen with only one touch… just as many behind our tail, any one of them is capable of diving in. Attention, the first turns are passed excruciatingly but in order, clean… 2nd lap… on the small straight before the Rivage, something is wrong… yellow flags are flashing… everything is warning danger ahead, I touch the brakes as soft as I can so my rear lights go on and warn all the others following me… I still have no eye contact, only stop lights on… reaching the turn and there it is! No asphalt available… spun cars all over the track… many of them facing backwards, trying to turn around and head the correct way… Chaos… I am thinking that if I hit the brakes the ones following me will just pierce me through… On my left, there is a big sand trap… I release the brakes completely and dive in there… I must not disturb the balance of the car… everything’s bouncing… I let it roll… someone is coming on my right… a little more to the left… there, in the distant right, asphalt again… setting course… patience for all 4 wheels to step on it… let’s don’t ruin it at the end… Asphalt… Accelerator… Attention!! We have already reached the Pouhon and the tires are full of dirt… a few more moments of patience, a few more turns for them to clean up… I try to understand what has happened… where am I…
I wonder, how much can a few moments last? Mathematically, always as much, but essential or experiential if you want… they last way too long!!!!
In this first stint, I try not to exaggerate… There are moments that I approach the slower drivers and wait patiently for an opportunity to pass them with safety… In other moments, faster drivers approach me, I try to fight and defend my position without overdoing it…. A BMW, that battles with me for several laps, dives from the outside at Bus stop… close enough… paint scratching…. he spins… he falls back… we keep going… After the first hour, I ask for driver’s change… I can handle it, that’s not the point, but my guts says that an undercut, combined with Nestoras’ faster lap-times, will be a big benefit for us… After the pit-stop we are P24.
My sense is proven right… Nestoras’ pace is better than mine and the undercut grants us at least 3 positions… we keep going. Everything is going well… the car is intact… the swaps between me and Nestoras at the seat of our AMG keep going until 1:00 am… By that time have climbed up to P9…
We follow a different strategy from the other teams… We enter the pit lane a while after the 1-hour mark with a couple of laps left in the tank each time… But it works fine for us… I did not get involved with that part though… Nick is on to it and mainly that is good enough for me…
Time for rest… Luke, Kostas & Dj are going to take turns behind the wheel until early in the morning… I will be back around 7:30a.m. and Nestoras will join us a while after.
The night flows… “bloodless” … after 17-18 hours into the race the car remains almost unscratched… The guys have done a really good work. Their race pace is a bit slower and that brings a small change in our strategy, reaching the car’s full potential & exploiting even the last drop of fuel. That has cost us in position, we are now 24th on the grid but what is important is that we are still in play. No wounds, 100% battle-worthy and with enough hours of race still ahead to fight back.
I am about to change positions with Luke, but a sudden malaise costs us additional 2 minutes in the pit lane. Fortunately, Luke, despite the fact he was sleepless, he is in a position to keep going, outdoing himself. The swap between us happens in the next hour and in that first stint of the day while attempting to turn at La Source, the car suddenly changes course and instead of right turns left… I hit the brakes… freeze… gladly there is a lot of space out there and no harm is done… my wheel though is not responding… I try to speak in TeamSpeak but I get no answer…. I realize what just happened and I am in panic… I plug off the wheel cable because it is the closest and easiest accessible part… re-plug it… the wheel calibrates… I speak… they can hear me… test the gears, they are changing… I’m accelerating slowly… I turn the wheel a couple times to test it. Everything seems to be working normal again… another 1,5 minute lost… but we are still there and no damage… I proceed with caution for 1-2 laps to make sure everything is working fine again and I try to relax…
Nestoras comes in after a while… he is in a good mood but unable to do a lot after so much time lost… We take turns behind the wheel until the end of the race… P24 has become P29 but in our favour, the gap is closing again… the 20th position seems to be our top potential, however, the last 4 hours of the race we managed to gain 2 more… Finally, during the last hour of the race, a team in front us has an unfortunate accident and the chequered flag finds us in the 17th position.
Every race is special, each time the feelings are stronger and each one transcends the others through a lot of phases. In this particular race, each one of us can feel something different. One can feel disappointed because he was foreseeing a place amongst the top 10 of the grid or even the top 5. Others can feel proud and satisfied because, in this race, they rose to the occasion. Another one could feel bitterness and sorrow because he could not make the grade.
I personally feel joy and pride, for many reasons of my own. For starters, despite the difficulties, we are still here. Because, despite what the ranked board registered, we showed everyone what’s our potential. Because everyone yielded their 100%. For our 24hour in a row sleepless pit manager – as I told him right after the race – his contribution in all this, was more important than all our driving combined. Because after a long time one of our races went reasonably well, despite the slight unfortunate moments, and we all enjoyed it. Because after 24 hours of affliction no one wanted to leave from TeamSpeak and get some rest. Everyone was present, reliving a race that had already finished on contradiction to past occasions when tiredness normally beat us up and made us disappear in in a glance. Because, whatever we accomplished, was a result of fine tuning and coordinating all the people present. Mainly because of the fact that this result was a team effort after all. This is our result and we are proud of it.
I want to pay my respects and give some great thanks to each one separately. A big thank to Nestoras, Kostas, Luke, Andrew (Dj), Nick & Christos.
Dedicated to everyone, just because of these thousand “because”………
