Η σημαία έπεσε…
Τρεις ομάδες. Τρία διαφορετικά αυτοκίνητα. Δεν είναι συνηθισμένο αλλά το επιχειρήσαμε. Η μία ομάδα με Mercedes GT3, η άλλη με Ferrari της ίδιας κατηγορίας και η τρίτη με Porsche 911.
Η καθεμία σε διαφορετικό σέρβερ και στο δικό της ουσιαστικά αγώνα.
Συμμετείχα στην ομάδα που δήλωσε συμμετοχή με Ferrari. Από τις προπονήσεις ξέραμε ότι σε ρυθμό υστερούσαμε. Πρώτα από όλα λόγο αυτοκινήτου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα 4/5 όλων των ομάδων επέλεξαν Mercedes.
Παρ όλα αυτά βρεθήκαμε τουλάχιστον 3 άνθρωποι που μείναμε πιστοί στην επιλογή σχηματίζοντας την ομάδα της Ferrari. Οι προπονήσεις πολύωρες και κουραστικές. Ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρούμε ταχύτητα από παντού αλλά να παραμείνουμε σε επιλογές ασφαλείας διατηρώντας το αυτοκίνητο όσο το δυνατόν πιο εύκολο-οδήγητο και φιλικό.
Οι άλλες δύο ομάδες στην ίδια φιλοσοφία και το ίδιο σκληρά μέχρι που έφτασε η μέρα του αγώνα.
Είχε περάσει μόλις μία εβδομάδα από τον πραγματικό αγώνα και όσα παρακολουθήσαμε από τη ζωντανή μετάδοση – πολύ φρέσκα ακόμα στο μυαλό μας – μας είχαν προϊδεάσει στο τι να περιμένουμε.
Εκκίνηση σχετικά μπροστά, από την 11η θέση. Προσεκτικά και παρά τη πίεση από τα αυτοκίνητα που ακολουθούσαν, όλα πάνε καλά στην αρχή. Ένα οδηγικό λαθάκι στοιχίζει ένα λεπτό μέχρι να ξαναγυρίσει το αυτοκίνητο στη φορά του αγώνα αλλά το σημαντικό είναι ότι συνεχίζουμε αγρατζούνιστοι. Αλλαγή οδηγού μετά τη πρώτη ώρα. Συνεχίζουμε και είμαστε κοντά στη δεκάδα. Τρίτη ώρα και αλλαγή οδηγού. Για λίγους γύρους ακόμα όλα κυλούν ομαλά αλλά δυστυχώς κάποιο αυτοκίνητο που έχει βγει στο βάθος της μεγάλης ευθείας μετά την εκκίνηση και ενώ περιμένει να περάσουν τουλάχιστον 5 αυτοκίνητα μπροστά από εμάς, ξαφνικά και ενώ βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής αποφασίζει να ξαναβγεί στο δρόμο. Η επαφή είναι αναπόφευκτη και στοιχίζει τουλάχιστον 10 λεπτά. Το τιμόνι μας δυστυχώς είναι κατά 10-15 μοίρες στραβό και το αυτοκίνητο χάνει λίγα χιλιόμετρα στην ευθεία.
Συνεχίζουμε με πείσμα. 4η ώρα και τέταρτος διαφορετικός οδηγός στο τιμόνι. Πιέζουμε, χωρίς να ρισκάρουμε, όσο μπορούμε. Όλοι οι γύροι έχουν κίνηση και είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστεί ρυθμός και ντουμπλαρίσματα μέσα στο βουνό . Ένα αιφνιδιαστικό γλίστρημα οδηγεί σε επαφή με τις μπαριέρες και περίπου άλλο ένα δεκάλεπτο χαμένο.
Όμως ο αγώνας είναι μεγάλος. Όλοι έχουν άτυχες στιγμές και πιθανότητες ανά πάσα στιγμή να χάσουν χρόνο… συνεχίζουμε με πείσμα …
Οι οδηγοί εναλλάσσονται ανά μία ώρα, είμαστε όλοι εκεί συγκεντρωμένοι, μια σκυταλοδρομία, μία χορογραφία ανθρώπων και μηχανής ….
9η ώρα …η διαφορά μειώνεται σταθερά…έχουμε ξανά ανέβει στην 10η θέση και πιέζουμε σε λογικά πλαίσια. Λαβωμένο το θεριό αλλά δε το παρατάμε. Έχουν υπάρξει όλες αυτές τις ώρες και 2-3 φορές που έχουμε κυριολεκτικά γλυτώσει από θαύμα περνώντας μέσα από συντρίμια ….
Άλλη μία φορά κατεβαίνουμε το βουνό ….βγαίνουμε στη πίσω ευθεία …αριστερά μας ένα Porche …προσεκτικά αφήνοντας χώρο ανοιγόμαστε δεξιά για το ντουμπλάρισμα ….
«Γιατί» φωνάζει ο Νίκος ….
«Γιατί» δεύτερη συνεχόμενη φορά…
Κοιτάμε το replay ….φαίνεται πως το Porche για κάποιο ανεξήγητο λόγο απλά μας έχει εμβολίσει κατά τη προσπέραση …
Εκνευρισμός ….επισκευές…. η εξήγηση που έρχεται είναι πως κάποιο ξαφνικό blackout στις οθόνες του οδηγού της Porche οδήγησε στο ατύχημα ….
Κάποτε οι επισκευές τελειώνουν …αλλά το τιμόνι μένει στραβό …πολύ στραβό αυτή τη φορά …
Τέλειωσε …κάπου εκεί τέλειωσε το όνειρο … μερικοί ακόμα γύροι απλά για να γίνουν αλλά πλέον δεν είναι οδηγήσιμο το αυτοκίνητο . Εγκατάλειψη … μαζί με πίκρα.
Η ομάδα με το Mercedes όλες αυτές τις ώρες τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα. Έχει βρεθεί ακόμα και να οδηγεί τον αγώνα για 3 γύρους και τα παιδιά κυνηγούν με αξιώσεις το βάθρο. Το τελευταίο μισάωρο του αγώνα τους είναι για γερά νεύρα. Πανάξια τελικά κατακτούν τη 2η θέση και ένα τεράστιο μπράβο είναι όλο δικό τους μαζί με τα χαμόγελα και την αναγνώριση αντιπάλων και μη.
Η ομάδα με το Porche πεισματικά και παρά τις άτυχες στιγμές πετυχαίνει επίσης πανάξια έναν τερματισμό στην 11η θέση δαμάζοντας το δύστροπο αυτοκίνητο στο απαιτητικό βουνό. Μπράβο παιδιά.
Η σημαία έπεσε, τα μοτέρ έσβησαν. Νικητές και χαμένοι έφυγαν. Έμεινε όπως πάντα ο απόηχος. Οι θύμησες, οι μνήμες . Νωπές. Ζεστές. Μεστές. Ηχηρές.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους χορηγούς μας και αρωγούς σε κάθε προσπάθεια
by Andy Perrs
The checkered flag has been raised…
Three teams. Three different cars. It is not a common practice for us to compete with three but also different cars but we have agreed to go for it…. One team with Mercedes AMG GT3, the other one same category but Ferrari 488 GT3 and the third with a Porsche 911 Cup.
The checkered flag has been raised…
Each team in a different server, competing against different cars with different drivers in terms of skills and aggressiveness.
I was racing for the Ferrari team, meaning that our pace was slower compared to the Mercedes one. It goes without saying, that that was the main reason that eighty percent of the grid was racing with the glorious star of three points sign on the hood of their engine.
Despites that specific issue we managed to gather three team mates to form the Ferrari Team. Practicing long and after midnight hours, trying to find speed and gain time in a track that can easily shallow and spit you in the pit lane easily. The main target was to avoid accidents but also to go as fast as possible with an easy to handle car.
The other two teams practicing under the same philosophy with us, till last minutes before the checkered flag raise.
Another fact that payed significant role, it was that the real event of Bathurst 12hrs race, took place just 7 days before the virtual one, and we were blessed to watch it live. The flip side of the coin was that we have witnessed the brutality of the “Mountain” and somehow we were prepared on what it will follow.
Qualification position the car eleventh spot on the grid. Some people say that if you do not start in the first four spots in the grid of Bathurst, better start from the pit lane. Let them say…
Quite carefully and hitting the accelerator and breaks quite gently we managed to survive the opening laps. A minor mistake costs us one minute but no damage at all. Drivers are changing seats after the completion of the first hour and we are very close to the first ten cars. The second stint is over and another driver is taking over just after the BRM Chronographes (official timekeeper of Bathourst 12hrs) hit three hours of pure racing. The first laps of that third stint are developing quite smooth but suddenly we see yellow flags waving in front of us on the uphill after turn one. We break mentally and less actually, whilst we see that five cars which are heading in front of us, manage to pass the car that has moved out of the road. Smiles are shaping again and we go full throttle not to lose the leading cars. The exact moment that we were passing the damaged car, we see it moving and hitting us so hard that we end up in the pit lane for at least ten minutes. Moreover the steering wheel is 15 degrees off and the 270 KM top speed is not the case anymore.
We do not surrender! Forth hour and the forth driver grabs the wheel. We push as much as possible but the traffic is everywhere in the track, not allowing us to retain the pace on competitive levels. We push further and a sudden lift of the back of the car creates an intimate relationship with the barriers causes another ten minutes in the pit lane
Gentlemen that is an endurance race not a sprint. What happens to us it might happen to the other cars… where there’s a will, there’s a way and the only way is to gather all our strengths and push even more
Drivers are swapping every one hour, paying their duties in the more determined way they know. Sprint races are like one night stand but endurance races are like a chorography between men and machine…
We have reached the ninth hour and we are steadily closing the gap. We are P10 again and we control our pace with first priority not to do any mistake. The car does not look at all and does not handle at all with the one that has started the race. There are another 2-3 times that we managed to survive through GT3 and Porsche car ruins…
The same way that the indicators of the watch move around, the same way we go up and down the mountain…the only time to rest is when the mountain throws you in the downhill to gather your speed and come back…
I cannot recall which lap was it. Nikos is on the driving seat and while stretching his right hand from the “esses” and the power that the “wounded” 488 GT3 is putting on the wheel, at the same time he bends to the right to lap a 911. “I hate Paolo Coelho but I admire one of his quotes; if a thing happens once it might never happen again. But if it happens two-three times, definitely it will happen again…”
Nikos is screaming “why”…
Car is in the pit lane again and we are watching the replay. The Porsche car like the Russian Potemkin battleship hit us and “sink” us. The reason was a sudden blackout on his VR which made him blind.
Car is on the track again but the wheel is pointing somewhere which differs by at least 30 degrees from the straight point
Sorry to say that but that is the end…few more laps and we agree that the car is not drivable. Now we surrender…
The Mercedes team is contradicts our team in terms of performance, luck and ranking. For three laps they even leading the race and the podium it is only a matter of execution, it is only a matter of what they have learned during the long practicing hours.
Last thirty laps it is hard core racing, hot-laping every single lap. The last 4 laps is like Mansell against Senna in 1992 in Monaco but this time against P2 and P3 holders. Three laps before the checkered flag we are passing P3 and we are literally on the back bumper of P2 car. Through the “esses”, 2 laps before the end of the race, the luck that was missing from our Ferrari car it is now with the Mercedes car and is “throwing” a Porsche car in front of P2. Nestoras “the opportunity grabber” pass P2 and escapes from the mess untouched. The smile of Joker has been shaped on his face. Last lap is like cruising the track and P2 is the final result.
Porsche team despite the bad moments they had, manage to secure P11. To tame the specific car it is quite tough but to do that in Bathurst is like taming a stallion horse. In other words, if you want to race in Bathurst with the Porsche better get as much drugs as you can. Well done guys!
The checkered flag has been raised to end the race for all…Some engines have been to sleep, some others have been sent to the healing units of the car manufacturers and few has been toasted…
Winners and Losers left the Mount Panorama the same way gladiators left colosseum to heal their wounds…till next time. Everything is still in our minds in a “wet”, “warm”, “foggy” and noisy way.
Despites our results, successes and failures there are some that believe in us and we would like to thank them for their continuous support on the virtual tracks.
Omen by HP
Pallas Parts
by
Andy Perrs (transformed by pvez)
